Het leven gaat door.

Ik begin dit bericht met een citaat. Het zijn de lyrics van een song door mijn goede vrienden van SOAD. Arto Tunçboyaciyan zong het volgende:"Life is a waterfall, we're one in the river and one again after the fall"

Dat hebben mijn kameraden goed gezien. Het leven is niet meer dan een val, een druppel gedoemd om op een rots uiteen te spatten. Een druppel in een rivier van mensen. Wij zijn niet oneindig, dat moeten wij beseffen. Ons leven is belangrijk, dat is waar, maar het is niet belangrijker dan het leven van anderen. Noch is het leven van een ander belangrijker, wij zijn namelijk onbelangrijk. De mens heeft zichzelf tot de heerser van deze aarde uitgeroepen op basis van kennis. Deze kennis is tot ons wezen ge-evolueerd, en we moeten er met zorg mee omgaan. Doch kennis is overschat, maar dat leren wij niet op school.

Zwangere Man.

Gezegd in het Parlement

Gezegd in het Parlement tijdens het agendapunt aangaande het al dan niet neerleggen van de functie minister-president door Yves Leterme. Deze heeft net geantwoord op een vraag van Filip Dewinter.

Dewinter: "Uw antwoord ontgoochelt mij, meneer de minister-president..."
Leterme onderbreekt: "Een beetje zoals uw resultaten, dan?"


Cassé,
Zwangere Man.

Verwijten: Vol. II

Beste,

U bent nooit tevreden, zo merk ik. Eerst was het niet regelmatig genoeg, nu weer te moeilijk. Maar u snapt het niet; het moet te moeilijk zijn voor u, hoe zou ik mij anders kunnen onderscheiden van u? Ik heb u reeds bevestigd in uw waarde ("een fijne lezer die ik bewonder ", quote), doch u vertikt het om mijn schrijfvaardelijke superioriteit te erkennen. Dat is jammer, wij zouden goede vrienden geweest, kennissen die boven de schrijver-lezer-relatie staan. Helaas, nu blijf ik de auteur en u slechts de aanschouwer.

Edoch, vreest niet, gij allen, ik zal blijven bestaan,
en dit alles in functie van u.

Ga in vrede,
gevoel versus rede.

Zwangere Man.

Zo zijn wij...

Menig melig boodschap werd door mezelf en anderen verspreid
op deze aardkloot. Wij zijn de toppunten van onszelf, dus laat ons me rust.
Als wij het niet doen, dan doet iemand anders het en zijn wij, in onze oneindigheid, verstoten.

Volk van verstotenen, dat zijn wij. Jullie denken dat wij geaccepteerd zijn, doch dat is enkel schone schijn. Want wij zijn verstoten door onszelf. Wij zijn verstoten door wat wij jullie menen te "vertellen". Enkel wij zien de 'folie' in van wat wij voortbrengen. Zien jullie dan niet dat wij, verhalende gekken, geweerd worden door de gekte van onze verhalen???

Probeer ons niet te doorgronden,
of probeer het wel en misluk in uw queeste...


Getekend (voor het leven),
Wij.

L'amour pour toujours... Ou pas.

Ik wou dat ik aan iemand mijn liefde kon verklaren.
Daar heb ik nood aan, een explosie is in zicht.

Ik wou dat ik en zij dan een wij waren.
Ik zou haar gelukkig maken. En ik zou, met haar, mee gelukkig kunnen zijn.

Wij zouden bergen verzetten, mocht dat nodig blijken.

Ik zou zeëen in tweëen splijten voor haar en zij zou er het nut niet van in zien.
En dat zou van mij niet moeten, want zij zou het, op zijn minst, lief van mij vinden.


Tot die tijd blijf ik alleen,
alleen en misschien zelf eenzaam

Ik ben alleen,
voorlopig...

Vakterm

Lieve lezer,
Crapuleuze criticus,

Ik ben een interne illusionist. Ik kruip op sluikse wijze binnen in uw geesten en laat u nadenken over dingen waarover u nooit zou nadenken en waarover u eigenlijk ook niet zou moeten nadenken. Daar ligt de illusie van mijn schrijven, u denkt dat ik u diensten bewijs maar niets is minder waar...

Alhoewel, een leugen zou minder waar zijn, in feite zelf helemaal niet waar. Maar nu zijn we weer naar nutteloosheid aan het drijven, en dat zou jammer zijn.

Ik hou het hierbij,

Groet met worst,
Zwangere Man.

Anus Agraricus

Beste,

Ik ben her en der geweest, doch daar viel niet veel te beleven.
Daarom besloot ik maar door te trekken naar andere contrijen.
Dat leek mij wel goed zo.

Op deze tochten door tijd en ruimte kwam ik verschillende mensen tegen, die mij jammerlijk niet konden uitstaan, dat was wel jammer. Want ik had niets tegen die mensen, ik bliefde vredelievend te zijn edoch, dat aanvaardden zij niet. Mijn alter-ego Guido (u kent hem nog wel uit vorige posts) stelde het als volgt voor: "Het is jullie onzekerheid die mijn genialiteit wil aanvechten, niet omgekeerd." Ik geef hem hiereen volledig gelijk, alleen had ik gewild dat hij het niet als "genialiteit" had bestempeld. Het is meer iets goddelijk...

Op een goede dag, en ik weet het nog goed, het wàs een goede dag, kwam ik Tapispleinmeneer tegen (ik vernoem hem niet bij naam, de man zou het nog besterven van de fan-mail) In die tijden van dwaasheid beleefden wij vele aangename momenten, zowel op als naast de plank (het is een insider, o wee als u hem probeert te doorgronden).

Na mijn vertrek uit het gehucht dat zich Schelderuuw noemt, leefde er tussen ons enkele jaren een stille duisternis. Maar nu ben ik blij u te melden dat de Meneer ook een blogje heeft (u voelt het al, het is een publiciteit.) Typ en beleef een lateraal orgasme!!: tapispleinmeneer.blogspot.com

Ik laat jullie nu met gerust,
voor even...
Zwangere Man.

Verwijten

Er werd mij verweten dat ik niet meer blogde.. Dus hier ben ik dan, onder dwang van zowel mezelf als anderen. Gedachten ventileren onder druk.. Het bemoeilijkt mijn schrijven, zo merk ik. Mijn handen stoppen abrupt en gaan, in een opwelling van bescheidenheid, naar de backspace-toets. De toets blijft echter onaangeroerd. Het is niet aan mij om te veranderen wat geschreven is, denk ik... De toekomst ligt vast, zo blijkt...

Woorden worden tergend traag uit het doolhof van mijn hoofd gejaagd en vinden een weg door mijn vingertoppen naar het klavier. De rusteloosheid overvalt mij, hoewel ik mij toch in de armen van Morpheus wil storten. In mijn slaap ben ik geborgen, maar helaas ook opgesloten.
De rusteloosheid van verwachting vecht de vragende slaperigheid van het lichaam aan...
Ik weet het, u verwacht meer van mij maar mijn ogen fluisteren mij minzaam toe, hopend op rust...

Het is al laat, wij horen te slapen.
Wij horen te slapen, doch we vertikken het...
Zo zijn wij rebels, en wij voelen ons goed.

Ik ben niet tevreden,
Zwangere Man.

Snipers & Reacties

Ik zou u gaarne willen zeggen dat ik iets nuttigs te vertellen heb, maar, u raadt het al, dat is niet het geval. De examens zijn in zicht, en al zij nog maar een meter dichter komen dan zullen er doden vallen. Als zij nog een meter dichter komen, dan koop ik met mijn laatste, niet zo zuurverdiende spaarcentjes een Magnum Sniper Rifle en dan zullen de kogels suizen. Als zij nog een meter dichter komen, dan zijn wij in oorlog.

Ik groet u, kort en beleefd,
Zwangere Man.



Post Scriptum: Gelieve een naam te vermelden als u een reactie achterlaat, negatieve anonieme reacties zijn het begin van alle kwaad.